Infrastruktura miejska

Zarówno liczba mieszkańców, jak i substancja materialna zmieniały się w ciągu wieków. Np. w XVII wieku podczas trwających kilkadziesiąt lat wojen miasto było wieloktrotnie napadane, palone i rabowane (w latach 1673 - 1674 liczba mieszkańców spadła do 300).
Czynnikiem miastotwórczym stało się w okresie późniejszym sitarstwo i płynąca stąd zamożność mieszczan biłgorajskich, co wpłynęło zarówno na liczebność mieszkańców jak i rozbudowaną tkankę miejską. W roku 1788 miasto liczyło 2408 mieszkańców i należało do dziewięciu najludniejszych miast w Małopolsce (w województwie lubelskim więcej mieszkańców miał jedynie Lublin - 8550 i Kraśnik - 3781. W 1802 r. miasto liczyło 440 domów, w roku 1865 - 506. W latach zaborów obszar i granice miasta nie uległy zasadniczym zmianom. Miasto było w zdecydowanej większości drewniane. Odrębną zabudowę miały budowle w rynku: w centrum obszernego rynku znajdowały się w XIX wieku trzy budynki: dwa długie parterowe murowane, kryte dachówką były równoległe do północnej i południowej pierzei rynku - w każdym z nich było po 15 sklepów. Między nimi znajdował się trzeci, piętrowy na parterze którego mieściło się 13 sklepów.
Ulice nie były brukowane. Na przełomie XVIII i XIX wieku Biłgoraj liczył około 3 000 mieszkańców , w roku 1865- prawie 6 000.
Dużym zagrożeniem dla drewnianej zabudowy miasta były pożary np. wielki pożar który wybuchł 28. maja 1872 roku zniszczył 156 domów mieszkalnych, w roku 1875 spaliło się 20 domów, w roku 1880 spaliła się część ulicy Tarnogrodzkiej. Aby przeciwdziałać zagrożeniu pożarowemu postanowiono poszerzyć wąskie ulice oraz zachować większe odległości między nowo wznoszonymi budynkami a np. w rynku i wzdłuż ul. Tarnogrodzkiej i Lubelskiej można było budować jedynie domy murowane, kryte blachą.
W roku 1870 postanowiono w rynku założyć ogród miejski, istniał już skwer naprzeciw cerkwi przy ul. Tarnogrodzkiej.

Do brukowania ulic przystąpiono w połowie lat 80, do wybuchu I wojny światowej wybrukowano jedynie ulicę Lubelską, część rynku, część ulicy Tarnogrodzkiej.
W latach 80. w rynku i na głównych ulicach pojawiły się pierwsze latarnie olejowe, zamienione w roku 1912 na naftowe.
W roku 1866 miasto staje się stolicą nowo utworzonego w guberni lubelskiej powiatu.
W okresie międzywojennym zabudowa miasta koncentrowała się wokół rynku i wychodzących z niego ulic: Zamojskiej, Lubelskiej, Tarnogrodzkiej (obecnie Tadeusza Kościuszki), Radzięckiej (obecnie Stanisława Moniuszki oraz Zastodolnej (Przemysłowa), Nadstawnej, Ogrodowej i Morowej (3 Maja). Zamknięte było czterema rogatkami zaopatrzonymi w szlabany. W mieście znajdowały się tylko cztery okazałe budowle murowane: piętrowy ratusz w rynku, dwa kościoły, i synagoga.

W latach 30. XX wieku wybrukowano ulice: 3 Maja, Nadstawną i Radzięcką, położono chodniki przy ulicy Kościuszki i w rynku, wybudowano 18 głębinowych studzien pompowych, zainstalowano około 50 korbowych aparatów telefonicznych. W roku 1930 oddano do użytku elektrownię miejską.

W lutym 1928 oddano do użytku szpital powiatowy na 40 łóżek, w mieście znajdowała się jedna apteka i trzy składy apteczne.
W dwudziestoleciu międzywojennym utworzono; Średnią Szkołę Handlową (1919), Szkołę Rzemieślniczo - Przemysłową (1928), Szkołę Powszechną 7- klasową Nr 2 (1932), Prywatne Gimnazjum i Liceum "Towarzystwa Szkoły Średniej". Wszystkie te szkoły otrzymały nowe budynki.
Od roku 1931 funkcjonuje w mieście kino dźwiękowe "Wiedza". Towarzystwo Sportowe wybudowało w roku 1830 nad rzeką Białą Ładą stadion sportowy z ziemnym basenem, strzelnicą, boiskami do piłki nożnej, koszykówki i siatkówki oraz kort tenisowy.