Cech sitarski

Dokument ten normował całokształt życia cechu. Władzę mieli sprawować dwaj cechmistrze (starszy i młodszy) wybierani przez wszystkich majstrów. Organizowali oni produkcję oraz nadzorowali całość spraw cechu, a także przyjmowali nowych członków. Wpisowe przy przyjęciu wynosiło 12 groszy do skrzynki cechowej i tyle samo pisarzowi za wpis do rejestru.
Po dwunastu tygodniach próbnej pracy, o ile dała ona pozytywny wynik, nowy majster prowadzony był przez cechmistrza do urzędu miejskiego, gdzie - po przedstawieniu listu dobrego urodzenia- nowy członek cechu przyjmował prawo miejskie.
W podobny sposób przebiegało ponownie przyjęcie do cechu, jeśli sitarz poza Biłgorajem przebywał dłużej niż rok i sześć tygodni. Pewne ulgi w opłatach związanych z przyjęciem mieli jedynie synowie sitarzy (tzw. ojcowicze) oraz czeladnicy, którzy żenili się z wdowami po sitarzach.
Cech powoływał również dwie "siostry starsze", które czuwały nad właściwą jakością tkanych płócienek na sita. Trudniły się tym bowiem kobiety (żony, matki i siostry sitarzy) oraz pracownice najemne. Musiały one pobierać wzory z cechu i według nich przygotowywać płócienka.